Η πρώτη εντύπωση για τον καλλιτέχνη Δ. Κουτσοκώστα ήταν
σκηνική σε μια παράσταση του Χ.Ο.Θ. (Χορευτικός Όμιλος Θεσσαλονίκης).Μία
σίγουρη, εκφραστική παρουσία δομημένη με γνώση και αυτοσεβασμό. Μια «διάθεση
εαυτού» σ’ ένα βλέμμα ουσιαστικής επικοινωνίας κοινού και καλλιτέχνη.
Η δεύτερη ήταν με τη συγκρότηση
της χορωδίας. Η συμμετοχή μου σ’ αυτή, προέκυψε εντελώς παρεϊστικα, με πολλές αναστολές, απόρροια μάλλον
της μουσικής μου αγνωσίας.
Ξεκίνησαν δειλά δειλά οι πρώτες
χωροδιακές μαζώξεις, με όλα τα μέλη της σχεδόν, σε «προχωρημένη εφηβεία» και το
Δρόσο Κουτσοκώστα στην ιδιότητα του δασκάλου.
Πολύπλευρη η προσέγγιση κάθε τραγουδιού από μέρους του,
με τελικό πάντα στόχο το ενσυνείδητο αποτέλεσμα, χωρίς παρέκκλιση, κάτι που σε
μας φαντάζει δύσκολο και κάποιες φορές αμφισβητήσιμο.
Σε μια τέτοια συγκέντρωση, μετά
από αρκετά μεγάλη προσπάθεια η αξιοπρεπής απόδοση δύο ηπειρώτικων τραγουδιών,
πλημμύρησε την ομάδα ικανοποίηση και γλυκύθυμα συναισθήματα. «Τα παιδιά της
προχωρημένης εφηβείας» κατέκτησαν κάτι πιο ψηλά από το δικό τους πήχη! γεγονός
αντικειμενικά ασήμαντο στη βαρύνουσα πραγματικότητα.
Αυτό όμως που μας ανέταξε σαν άτομα
ήταν το στιγμιαίο φως, που διακρίναμε στα
μάτια του δασκάλου, εκεί που συνταίριαξε την προσωπική με τη συλλογική ικανοποίηση,
γι’ αυτό που πετύχαμε.
Για τον ίδιο δεν ήταν τίποτα
περισσότερο απ’ αυτό που ένιωσε και γι’ αυτό τον ευχαριστούμε. Αυτά όμως είναι τα μικρά καθημερινά θαύματα που για
να τα συλλάβει κανείς, πρέπει να έχει κάνει την ψυχή του «πολύ λεπτή» κατά το Γέροντα Παϊσιο. Αυτά χαρακτηρίζουν τη ζωή μας και δίνουν νόημα, ούτε τα επουσιώδη
ούτε ο κοινωνικός διάκοσμος, μόνο οι φωτεινές στιγμές, που εισπράττουμε από καθαρά
πλάσματα, το καταφέρνουν. Αυτά που η ψυχή τους είναι γεμάτη και η λάμψη έρχεται
από μέσα τους, αυτή που παραμερίζει κάθε τι το επιτηδευμένο.
Φεύγοντας, συνάντησα ένα τσούρμο
παιδιά που σχολούσαν από το φροντιστήριο. Αναδύθηκε μέσα μου, ένας προβληματισμός
που εξελίχθηκε σε θυμό, όταν τα φαντάστηκα στη θέση μας. Σ’ ένα κοινό ανάλογο που δεν
συμπαθεί τις γενικότητες, αλήθεια πόσα πολλά μπορούν να δώσουν αυτοί οι
δάσκαλοι, έχοντας πάντα σαν αρχή την καρδιακή τους αλήθεια; Η κατευθυνόμενη
υπαρξιακή αβεβαιότητα και η στοχευμένη αποδυνάμωση της πνευματικότητας, μόνο μέσα από μια αληθινή σχέση εμπνευσμένου παιδαγωγού
και μαθητή αντιμετωπίζονται. Οι
διαδραστικοί πίνακες και τα εποπτικά μέσα
από μόνα τους, αυτό που πετυχαίνουν είναι ένα πλήθος εφιαλτικών αυτοειδώλων
(δεν είμαι κατά της τεχνολογίας, άλλωστε
το επάγγελμά μου είναι σχετικό) και οι
δάσκαλοι που μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτό το φαινόμενο δυστυχώς, σκοντάφτουν
στην κρίση των αδαών και των εκάστοτε εντεταλμένων.
Σαν σκέψη, σαν έκκληση ή σαν παρότρυνση
δεν ξέρω πως, ας έχουμε εμπιστοσύνη στο εσωτερικό ανάστημα του ανθρώπου, στην
προοπτική, στο φωτεινό βλέμμα, έτσι μπορούμε να πορευτούμε από εδώ και μπρος.
Όταν κάτι πάει στραβά, όταν είσαι απελπισμένος, ξαφνικά βλέπεις κάποια μάτια και είναι σαν Θεία Κοινωνία (από την ταινία "Α. Ρουμπλιόφ" του Αντρέι Ταρκόφσκι).
Γ.Μ.
